Skip to content
Nagradzana metodologia

International Coaching Community wykorzystuje programy szkoleniowe oraz metodologię stworzone przez Lambent UK, której programy zostały nagrodzone Europejską Nagrodą Jakości (EQA) w 2010 r. przez Europejską Radę Mentoringu i Coachingu (EMCC) i od roku 2001 została zastosowana do wyszkolenia ponad 12,000 ludzi w 67 krajach. Dzięki nagrodzie EQA program szkolenia spełnia również wymagania ścieżki Portfolio ACC International Coach Federation (ICF).

 

 

International Coaching Community

 

ICC należy do największych profesjonalnych organizacji członkowskich dla coachów na całym świecie. Została założona i zarejestrowana w 2001 roku w Londynie w Wielkiej Brytanii jako spółka non-profit. Od 2001 roku ICC przeszkoliła ponad 12,000 coachów w 67 krajach z wykorzystaniem metodologii Lambent. Obecnie na całym świecie istnieje 46 trenerów szkolących przy użyciu tej metodologii.

 

 

Podsumowanie wykonawcze

Metodologia szkolenia ICC została opracowana i jest przekazywana przy użyciu zasad andragogiki (zasad kształcenia dorosłych), które angażują, motywują i sprawniej przekazują wiedzę oraz umiejętności dorosłym uczniom. Obecnie jest ona stosowana w ponad stu szkoleniach rocznie na całym świecie.

Struktura i treść kursu ICC zapewnia uczestnikom wiedzę, umiejętności i rozwój osobisty. Jest on właściwy dla menadżerów na każdym szczeblu zarządzania.

Metoda ta stanowi zintegrowaną strukturę złożoną z poniższych głównych modeli coachingu:

  • Coaching ontologiczny (Fernando Flores, James Flaherty i Julio Ollala)
  • Podejście integralne (Ken Wilber)
  • Gra wewnętrzna i coaching koaktywny (Laura Whitworth, Timothy Gallwey i Sir John Whitmore)
  • Psychologia pozytywna (Martin Seligman)
  • Coaching oparty na dowodach (Anthony Grant)
  • Programowanie neurolingwistyczne (John Grinder i Richard Bandler)
  • Coaching behawioralny (Perry Zeus i Suzanne Skiffington)

Nasza metodologia doskonale sprawdza się we wspieraniu rozwoju menadżerów na każdym poziomie zarządzania. Może być użyta także do rozwoju ich zespołów.

Tło teoretyczne

Metodologia ICC przestrzega trzech podstawowych tradycji wiedzy w coachingu:

  1.  Psychologia humanistyczna oraz prace Abrama Maslowa i Carla Rogersa.
    Główne zasady psychologii humanistycznej to:

    • Ludzie posiadają osobiste doświadczenia w zakresie swoich własnych wartości i celów.
    • Ludzie pragną stać się najlepszą wersją siebie.
    • Każdy jest unikalny i wartościowy.
    • Każdy chce mieć możliwość wyboru i taki wybór podejmować.

Są to podstawowe zasady wszystkich szkół w coachingu.

  1. Konstruktywizm.
    Pogląd ten wywodzi się z cybernetyki oraz prac Heinza von Foerstera. Konstruktywizm rozwinął myśl, iż pomagamy stworzyć świat, w którym żyjemy. Nasze postrzeganie rzeczywistości jest tak samo wytworem naszych umysłów, jak to, co znajduje się w świecie zewnętrznym. Tym samym, coaching musi odkryć świat tworzony przez klienta, zamiast próbować podawać mu prawidłową odpowiedź.
  2. Lingwistyka
    Ludzie opisują świat i siebie samych przy użyciu języka, a struktura języka kształtuje ich sposób myślenia i ogranicza go. Coaching bierze pod uwagę to, w jaki sposób język używany przez klienta może stanowić wskazówkę co do jego opinii na temat jego problemu. Metodologia ICC stanowi zintegrowany model, oparty o fundamenty teoretyczne i opracowany z połączenia wielu dalszych toków rozumowania:

    • Coaching ontologiczny. Coaching ontologiczny skupia się na sposobie bycia klienta, dynamicznej interakcji języka klienta, jego emocjach i fizjologii. Istnieje ścisły nacisk na słuchanie, wzorce językowe i emocje wyrażone poprzez fizjologię. Metodologia ICC bierze te aspekty pod uwagę; klient to cała osoba, jej umysł, serce i dusza. Zasady coachingu ontologicznego opierają się głównie na pracach Jamesa Flaherty’ego, Fernando Floresa i Rafaela Echeverria.
    • Podejście integralne. Ten szybko rozwijający się obszar psychologii transpersonalnej został zapoczątkowany przez prace amerykańskiego filozofa Kena Wilbera. Model integralny wykorzystuje wiele różnorodnych punktów widzenia w celu uzyskania możliwie najpełniejszego zrozumienia sytuacji. Uwzględnia linie rozwoju, stany umysłu, rodzaje psychologii i etapy rozwoju. Wykorzystuje punkty widzenia wewnętrzne i zewnętrzne, indywidualne i zbiorowe, które stanowią istotną część metodologii ICC. Dodatkowo, zintegrowane badania prezentują bardzo przydatne koncepcje.
    • Wewnętrzna gra i coaching koaktywny. Metodologia wewnętrznej gry była bardzo istotna w rozwoju coachingu. Zapoczątkowana przez Timothy’ego Gallweya, skupiała się na pokonaniu własnego wewnętrznego przeciwnika, aby stać się najlepszą wersją siebie. Metoda ta została sprowadzona do Europy przez Sir Johna Whitmore’a. Coaching koaktywny jest modelem, który pierwotnie również został opracowany w Stanach Zjednoczonych przez Laurę Whitworth. Cztery zasady tej metodologii to: klient jest naturalnie kreatywny, przedsiębiorczy i integralny, coaching dotyczy całego życia klienta, klient ustala program, a relacja coachingu oparta jest na partnerstwie. Coaching koaktywny kładzie również nacisk na intuicję coacha jako narzędzie coachingu.
    • Psychologia pozytywna. Opiera się na idei samoaktualizacji Abrahama Maslowa. Podejście to było używane w Stanach Zjednoczonych i zostało opracowane przez Martina Seligmana. Psychologia pozytywna koncentruje się na dobrej kondycji psychicznej oraz bada pozytywne emocje. Analizuje to, co ludzie mogą zrobić, by wprowadzić więcej tych emocji w ich życiu. Nadzieja i optymizm, jako cechy charakteru, są postrzegane jako bardzo istotne. Doprowadziło to do stworzenia szkoły coachingu zwanej Authentic Happiness Coaching.
    • Programowanie neurolingwistyczne (NLP). System psychologii zapoczątkowany przez Richarda Bandlera i Johna Grindera w Stanach Zjednoczonych w latach siedemdziesiątych XX wieku, a następnie rozwinięty przez Roberta Diltsa. NLP jest badaniem struktury subiektywnych doświadczeń. Dotyczyło ono ludzi wyróżniających się w zakresie umiejętności komunikacji, by sprawdzić, w jaki sposób osiągnęli oni swoje wyniki. Jego ukierunkowanie znajduje swoje odzwierciedlenie w jego nazwie, gdzie „neuro” oznacza umysł, „lingwistyczne” dotyczy języka, a „programowanie” dotyczy sekwencji działań zmierzających do osiągnięcia celu. NLP przyjmuje podejście pragmatyczne, oparte o modele doskonałości i uczy wielu istotnych umiejętności i narzędzi stosowanych w coachingu.
    • Coaching behawioralny. Model ten skupia się na zewnętrznym zachowaniu, a nie na wewnętrznych celach. Dąży on do wprowadzenia trwałych i wymiernych zmian w zachowaniu. Przeważnie stosowany jest w kontekście biznesowym. Metodologia ICC uznaje znaczenie, jakie wymierne wyniki mają dla osób; zespołów i organizacji. W ten sposób wpływ coachingu może być oceniany z różnych perspektyw. Coaching zmienia sposób myślenia i emocje, co prowadzi do zmian w zachowaniu. Coaching behawioralny został opracowany przede wszystkim przez Perry’ego Zeusa i Suzannę Skiffington w Australii.

Metodologia Lambent przestrzega również zasad coachingu opartego na dowodach (evidence based coaching). Jest on określany jako „inteligentne i sumienne wykorzystanie najlepszej aktualnej wiedzy zintegrowanej z doświadczeniem fachowca w podejmowaniu decyzji dotyczących tego, w jaki sposób zapewniać usługi coachingu poszczególnym klientom oraz w projektowaniu i prowadzeniu programów szkoleniowych coachingu.”

Twórcy ICC Andrea Lages i Joseph O’Connor, napisali dwie książki na temat coachingu. Ich druga książka, „How Coaching Works”, została nominowana do tytułu Najlepszej Książki o Biznesie Financial Times roku 2007.

Metodologia i struktura
  • Metodologia ICC przestrzega zasad kształcenia dorosłych (andragogiki), zgodnie z którymi dorośli są autonomiczni i ukierunkowani na własne „ja”. Co więcej, chcą mieć możliwość swobodnego kierowania własnym procesem uczenia się. Trenerzy muszą być pomocnikami i kierować uczestników do ich własnej wiedzy, a nie przekazywać im fakty.
  • Dorośli łączą naukę z posiadaną przez nich wiedzą i doświadczeniem życiowym. Dorośli nauczą się najlepiej wówczas, gdy wydobyte i wykorzystane zostanie ich odpowiednie doświadczenie i wiedza na dany temat, a także gdy teorie i koncepcje wiążą się z ich doświadczeniem.
  • Dorośli są zorientowani na cele. Dlatego też trenerzy muszą pokazać uczestnikom, jak szkolenie pomoże im zrealizować ich cele.
  • Aby nauka miała dla dorosłych wartość, muszą ją oni postrzegać jako coś, co ma zastosowanie do ich pracy lub innych obowiązków.
  • Dorośli są praktyczni, skupiają się na aspektach lekcji, które będą dla nich najbardziej przydatne w ich pracy.
  • Dorośli muszą czuć się szanowani w czasie zdobywania wiedzy.
  • Kształcenie dorosłych jest prowadzone zgodnie z cyklem kształcenia Kolba, opartym na osobistych doświadczeniach, refleksji, konceptualizacji i testowaniu.
Back To Top